یکی از مواردی که درباره‌ی طراحی این گوشی باید به آن افتخار کرد استفاده از متریال عالی و زبان طراحی منحصربه‌فرد آن است. ایسوس برای این گوشی میان‌رده از زبان طراحی گوشی‌های بالارده و پرچم‌دار استفاده کرده است. همین مسئله باعث می‌شود ارزش خرید این گوشی بالا برود؛ یعنی موادی که در ساخت این گوشی به‌کار رفته از هزینه‌ای که می‌پردازید بسیار بهتر و با ارزش‌تر است. شاسی دستگاه از فلز ساخته شده است. قاب پشتی از آلومینیوم برس‌خورده و صیقلی مات است که محل قرارگیری آنتن‌ها براق طراحی شده‌اند تا گوشی از طراحی یکنواخت و تکراری خارج شود و جلوه‌ی زیبایی داشته باشد. در بالا و پایین قاب پشتی دو نوار پلاستیکی کار شده است و در کل طراحی از المان‌های مناسب برای یک میان‌رده بهره برده است. دکمه‌های پاور و تنظیمات صدا روی لبه‌ی سمت راست قرار گرفته‌اند و آن‌ها از جنس فلز هستند تا کیفیت بالای این دستگاه را تضمین کنند. مانند تمام گوشی‌های میان‌رده و بالارده‌ای که طی یکی دو سال اخیر تولید شده‌اند، ایسوس ذن‌فون مکس پلاس هم از دو دوربین بهره می‌برد که در قاب پشتی قرار گرفته است و گوشه‌ی چپ و بالای قاب را به خود اختصاص داده است. حسگر اثر انگشت هم در میانه‌ی قاب و مایل به بالای گوشی جا خوش کرده است که طراحی خاص و عجیبی ندارد و در اکثر گوشی‌های جدید دیده می‌شود. لبه‌ی پایینی گوشی محل قرارگرفتن درگاه قدیمی و آنتیک micro USB است که برای شارژ کردن دستگاه و انتقال اطلاعات مورد استفاده قرار می‌گیرد و شاید این اولین نشانه باشد برای اینکه متوجه شوید این گوشی بالارده و پرچم‌دار نیست؛ چرا که طی یک سال گذشته اکثر گوشی‌های بالارده از درگاه USB Type-C استفاده می‌کنند.

    گوشی Zenfone Max Plus حدود ۸.۸ میلی‌متر ضخامت و حدود ۱۵۲.۵ میلی‌متر طول دارد و با وزن ۱۶۰ گرم به‌راحتی در جیب جا می‌شود و به اصلاح Pocket-friendly است. درباره‌ی موادی که در ساخت این گوشی استفاده شده است،‌ نمی‌توان ایرادی گرفت؛ ولی لبه‌های گرد و صیقلی آن احتمال لیزخوردن گوشی را زیاد می‌کند،‌ مخصوصا وقتی دستکش داشته باشید. یکی دیگر از مواردی که درباره‌ی این گوشی باید به آن اشاره کرد، گرم‌شدن گوشی هنگام استفاده است که البته آنقدرها زیاد نیست که کاربر را کلافه کند.

پردازنده‌ای که پردازش‌های ایسوس Zenfone Max Plus را برعهده دارد ساخت شرکت مدیاتک است و به نظر می‌رسد ایسوس هم از این بابت خیلی راضی نیست چرا که پردازنده‌های مدیاتک نام و آوازه‌ی کوآلکام را ندارد و در بوق و کرنا کردن این پردازنده از دیدگاه ایسوس خیلی صورت خوشی نداشته است. پردازنده‌ی MT6750V هشت‌هسته‌ای است که از دو خوشه‌ی چهارهسته‌ای تشکیل شده است. فرکانس این پردازنده ۱.۵ گیگاهرتز است و پردازنده‌ی گرافیکی که هنگام تماشای ویدیو یا بازی به کمک پردازنده‌ی مرکزی می‌آید، Mali-T860MP2 است. حافظه‌ی داخلی درنظر گرفته شده برای این گوشی ۳۲ گیگابایت است و ۳ گیگابایت رم هم پردازنده‌ی مرکزی را همراهی می‌کند. در کنار این ۳۲ گیگابایت، می‌توانید از یک کارت حافظه‌ی جانبی استفاده کنید و ۲۵۶ گیگابایت دیگر هم فضا در اختیار کاربر قرار بگیرد.

کاربری و عملکرد این گوشی روان است و رفتن از یک برنامه به برنامه‌ی دیگر درحالیکه چند برنامه باز است،‌ با سرعت و روانی صورت می‌گیرد. برای تغذیه‌ی این قطعات،‌ ایسوس از یک باتری قدرتمند ۴۱۳۰ میلی‌آمپرساعتی استفاده کرده است که شارژدهی بسیار خوبی دارد و می‌تواند تا یک یا دو روز شارژدهی این گوشی را تامین کند. با وجود چنین باتری‌ای، می‌توانید با استفاده از یک دانگل یا همان مبدل OTG، گوشی دیگری را به ایسوس ذن‌فون مکس پلاس متصل کنید و از آن به عنوان یک پاوربانک استفاده کنید.

مثل همه‌ی گوشی‌های میان‌رده، نباید انتظار زیادی از دوربین‌های این گوشی داشت. طی یک سال اخیر زبان طراحی گوشی‌های جدید تغییر کرده و اکثر گوشی‌ها به دو دوربین اصلی مجهز شده‌اند. ایسوس ZenFone Max Plus به دو دوربین در قاب پشتی مجهز شده است که یکی از آن‌ها سنسوری ۱۶ مگاپیکسلی دارد که در محیط‌هایی با نور مناسب،‌ عکس‌های بسیار خوبی می‌گیرد. با وجود اینکه این دوربین دریچه‌ی دیافراگم f/2.0 دارد، اما در محیط‌های کم‌نور عکس‌هایی که می‌گیرد اصلا خوب نیست. دوربین دوم میدان دید ۱۲۰ درجه دارد که باعث می‌شود عکس‌هایی بگیرید که تعداد افراد بیشتری در آن هستند و مناظری که قرار است از آن‌ها عکاسی کنید با جزئیات بیشتری باشد.

دوربین سلفی هم ۸ مگاپیکسل است و به اندازه‌ی توانش عکس‌های نسبتا خوبی می‌گیرد. مانند همه‌ی دوربین‌های ایسوس حالت Beauty Mode،‌ پانوراما، HDR و حالت‌های دیگر در این دوربین وجود دارد که سلفی‌های قابل قبولی ثبت می‌کند. یکی از قابلیت‌های دوربین سلفی که بودن آن در چنین گوشی‌ای بسیار خوب و جالب توجه است، حسگر تشخیص چهره است. حسگر اثرانگشت در این گوشی آنطور که باید و شاید خوب نیست ولی می‌توان برای حفاظت از اطلاعات و ورود به محیط کاربری ایسوس Zenfone Max Plus می‌توانید از حسگر تشخیص چهره استفاده کنید.

اکثر قاب رویی گوشی را صفحه‌نمایش در بر گرفته است. نمایشگری با ابعاد ۵.۷ اینچ و رزولوشن +FullHD که دقت آن ۲۱۶۰x۱۰۸۰ پیکسل است و چیزی در حدود ۲.۳ میلیون پیکسل را در خود جای داده است. نسبت نمایشگر به بدنه در این گوشی ۸۰درصد است و به‌نظر می‌رسد ایسوس هم برای اینکه گوشی‌هایش از سایر برندها و رقبا در بازار عقب نماند، تمام تلاش خود را کرده تا حاشیه‌ی گوشی‌های جدیدش را به حداقل برساند. باید ایسوس را برای طراحی‌های منحصربه‌فرد و مهندسی‌شده‌اش ستود؛ چرا که صفحه‌نمایشی ۵.۷اینچی را در یک بدنه با ابعاد گوشی‌های ۵.۲اینچی قرار داده است.

متاسفانه این پنل اولد نیست و به همین دلیل رنگ‌ها و تصاویر آن‌طور که باید و شاید زنده و شفاف نیستند. این نمایشگر لبه‌های خمیده‌ای دارد و همین باعث می‌شود راحت‌تر و بهتر در قاب گوشی جا بگیرد. روشنایی این نمایشگر بیش از حد خوب است و بهتر بود اگر در نور کم، کمی تیره‌تر باشد؛ چرا که در پایین‌تر حد روشنایی هم باز می‌تواند در محیط‌های تاریک چشم را اذیت کند. باید گفت با این قیمت و رده‌ی کاربری، صفحه‌نمایش ایسوس ZenFone Max Plus یکی از بهترین نمایشگرهاست.

ایسوس با ساخت ZenFone Max Plus ثابت کرد می‌توان بین کارایی، زیبایی، کیفیت و قیمتی مناسب توازن برقرار کند. این گوشی ظاهر و لباس یک پرچم‌دار را دارد اما ایراداتی هم دارد که آن را پله‌ها از یک گوشی بالارده و پرچم‌دار پایین می‌کشد. بهترین قسمت‌های این گوشی، صفحه‌نمایش ۵.۷اینچی با پنل IPS،‌ دقت تصویر ۲۱۶۰x۱۰۸۰ و بدنه‌ی زیبا و خوش‌ساخت آن است. با تمام ویژگی‌های مثبت و منفی‌ای که این گوشی دارد، برای مشتری درستش،‌ انتخاب خوبی است. برای کسی که قرار نیست هزینه‌ی زیادی بابت یک گوشی بپردازد و در عین حال می‌‌خواهد امکانات خوب و کاربردی داشته باشد، ایسوس ZenFone Max Plus یکی از بهترین گزینه‌هاست.